verdriet

Het onbezorgde leven
was er
Ik speelde iedereen voorbij ja ik was echt een ster
De ene zeven naar de andere ja dat was het zorgeloze schoolleven

15 jaar is geen kind maar ook zeker niet volwassen
nog een heel leven voor je
maar toen ik in dat ene zwarte gat kwam
en het niet meer zag
dat gelukkig gevoel en het eindeloos gelach

dieper en dieper in het eindeloze gat
waar ik steeds dieper in werd getrokken
waar ik steeds dieper in zat

verdriet en stress werd me de baas
wat ben ik nou aan het doen
waarom kan ik niet meer gelukkig zijn
wat ben ik nou voor een dwaas
waarom kon ik het toen
waarom voel ik mezelf nu niet meer fijn

Niet meer na kunnen denken als het moet
en als het rust is gaan de gedachten door mijn hoofd stormen
ongelukkig, gestrest, bedroefd,
waarom kon het toen wel en nu niet
steeds dieper en dieper
steeds verder en verder
als maar verdriet

zou het ooit nog voorbij gaan
of zit ik hier voor mijn leven er vast aan?