Ik heb je niet gered, oma..

Oma

Ik sta voor de deur van oma.
Ik ga op mijn tenen staan en druk met mijn kleine vingertje op de bel.
Ongeduldig draai ik een rond..
Waarom duurt het zo lang..

Is ze niet thuis?
Jawel, het is zondagmiddag, dan is ze altijd thuis.
De rest van de familie komt ook zo, ik kom altijd een halfuurtje eerder om oma te helpen.

Misschien heeft ze de bel niet gehoord?
Mijn oma heeft nog een aardig goed gehoor en haar bel is te vergelijken met een brandalarm.
Toch ga ik maar weer op mijn tenen staan en druk ik nog een keer op de bel.

Weer word er niet open gedaan..

(10 jaar later)

Ik weet het nog als de dag van gisteren..
Elke nacht zie ik het weer voor me..

Ik ben naar het raam toe gelopen.
Daar zag ik oma, op de grond liggen..
Ik raakte in paniek en rende weg..

Op de hoek van de straat, tussen de bosjes, ging ik zitten..
Ik snikte zachtjes en zag elke keer weer dat beeld voor me..
Oma die daar op de grond lag..

Daarna viel ik flauw..

Ik weet niet hoelang ik toen buiten bewustzijn ben geweest,
maar toen ik op keek zag ik een ambulance voor de deur van mijn oma staan.


Nu sta ik voor haar graf..
Lees ik wat er voor tekst op staat:
''Wij hebben je niet kunnen redden, hopelijk god wel.''
Ik kan niet veder lezen, want de tranen verspreiden zich over mijn wangen..
Zachtjes fluister ik tegen me zelf: 'Ik heb je niet gered, oma..'


Mijn oma heeft 10 jaar geleden een hartaanval gehad..
Ik had haar kunnen redden..
Als ik geen paniekaanval kreeg en niet wegrenden..

Hoe het is gebeurd weten de dokters niet..
'Het kan iedereen gebeuren, dus ook je oma.'
Dat zeiden de dokters, 10 jaar geleden..

Nu weet ik wel beter..
Ze kreeg gewoon een hartaanval door die verdomde bel..
En vervolgens heb ik haar niet gered..