Laat me jou zijn

Ik zie mezelf zitten, lopen, praten en leven
De stress van bestaan en de angst van vergeten
Graag zou ik geen ik meer willen heten
Geef me alle pijn in de wereld, ik neem het met liefde
Maar niet meer mijn pijn
Ik haat elke adem van mijn bestaan, ik word gek van elke leugen als iemand vraagt of ik ‘oké’ ben
Iedereen is te lief, ik wil geen zin krijgen
Zin om te leven voelt als een verplichting op een plek waar ik toch al niet had willen zijn, als een vreugde die ik alleen bij anderen mag zien
Ik ben niet depressief, ik ben niet gek
Ik wil gewoon weg maar ik ben hier nog
Ik doe echt mijn best en dat snap je ook wel
Maar diep van binnen voel ik toch wel dat Ik beter meteen kan opgeven
Ik wil gewoon gaan liggen
Ik wil liggen en voelen
Dat ik mijn adem niet meer hoef te beheersen
Dat ik mijn lichaam kan laten verdwijnen